Verwarmingskabel voor waterleidingen

De watervoorziening van een privéwoning of zomerhuisje constant en ononderbroken maken, is geen gemakkelijke taak. Het moeilijkste is om in de winter voor watervoorziening te zorgen. Om te voorkomen dat de leidingen bevriezen, kunnen ze onder de vriesdiepte worden gelegd, maar toch zijn er zwakke punten. De eerste zijn abnormaal koude winters, die periodiek alle records breken. De tweede is de plaats van binnenkomst in het huis. Ze bevriezen toch vaak. Exit - installeer een verwarmingskabel voor de watertoevoer. In dit geval is het rioolstelsel wenselijk, maar het kan ondiep worden begraven. En op de ingangspunten van het huis kun je een krachtigere kachel leggen en deze beter isoleren.

Soorten verwarmingskabels voor sanitair

Er zijn twee soorten verwarmingskabels: resistief en zelfregulerend. In resistieve exemplaren wordt de eigenschap van metalen gebruikt om op te warmen wanneer een elektrische stroom passeert. Bij dit soort verwarmingskabels wordt een metalen geleider verwarmd. Kenmerkend is dat ze altijd dezelfde hoeveelheid warmte afgeven. Het maakt niet uit of het buiten + 3 ° C of -20 ° C is, ze worden op dezelfde manier verwarmd - op vol vermogen verbruiken ze dus evenveel elektriciteit. Om kosten te besparen in een relatief warme tijd, zijn temperatuursensoren en een thermostaat in het systeem geïnstalleerd (dezelfde als gebruikt voor een elektrische vloerverwarming).

Resistieve kabelstructuur

Bij het leggen mogen resistieve verwarmingsdraden elkaar niet kruisen of naast elkaar (dicht bij elkaar) worden geplaatst. In dit geval raken ze oververhit en vallen ze snel uit. Besteed veel aandacht aan dit punt tijdens het installatieproces.

Er moet ook worden gezegd dat een resistieve verwarmingskabel voor een watertoevoersysteem (en niet alleen) enkelkernig en tweekernig kan zijn. Tweekernige exemplaren worden vaker gebruikt, hoewel ze duurder zijn. Het verschil zit hem in de verbinding: voor enkelkernige, moeten beide uiteinden op het lichtnet worden aangesloten, wat niet altijd handig is. Twee-aderige kabels hebben een stekker aan het ene uiteinde en een vast gewoon elektrisch snoer met een stekker, die is aangesloten op een 220 V-netwerk, aan het andere uiteinde. Wat moet u nog meer weten? Weerstandsgeleiders kunnen niet worden doorgesneden - ze zullen niet werken. Als u een baai met een langer dan noodzakelijk segment heeft gekocht, leg deze dan volledig.

Verwarmingskabels voor watervoorziening worden in ongeveer deze vorm verkocht

Zelfregulerende kabels zijn een metaal-polymeermatrix. In dit systeem geleiden de draden alleen stroom en wordt het polymeer verwarmd, dat zich tussen de twee geleiders bevindt. Dit polymeer heeft een interessante eigenschap: hoe hoger de temperatuur, hoe minder warmte het afgeeft, en omgekeerd, naarmate het afkoelt, begint het meer warmte af te geven. Deze veranderingen treden op ongeacht de toestand van aangrenzende kabelsecties. Dus het blijkt dat hij zelf zijn temperatuur regelt, daarom werd hij zo genoemd - zelfregulerend.

Zelfregulerende kabelstructuur

Zelfregulerende (zelfopwarmende) kabels hebben solide voordelen:

• ze kunnen elkaar kruisen en zullen niet doorbranden;
• ze kunnen worden gesneden (er zijn markeringen met snijlijnen), maar dan moet je een eindhuls maken.

Ze hebben één min - een hoge prijs, maar de levensduur (afhankelijk van de bedieningsregels) is ongeveer 10 jaar. Deze kosten zijn dus redelijk.

Als u een verwarmingskabel gebruikt voor elk type watertoevoer, is het raadzaam om de pijpleiding te isoleren. Anders is er te veel stroom nodig om te verwarmen, wat hoge kosten met zich meebrengt, en het is geen feit dat de verwarming bestand is tegen bijzonder strenge vorst.

Installatiemethoden

De verwarmingskabel voor de watertoevoer wordt buiten of in de buis gelegd. Voor elke methode zijn er speciale soorten draden - sommige alleen voor installatie buitenshuis, andere voor installatie binnenshuis. De installatiemethode is noodzakelijkerwijs voorgeschreven in de technische specificaties.

In de pijp

Om een ​​verwarmingselement in een waterleiding te installeren, moet het aan verschillende eisen voldoen:

• de schaal mag geen schadelijke stoffen uitstoten;
• de mate van elektrische bescherming moet minimaal IP68 zijn;
• hermetisch afgesloten eindkoppeling.

Om de draad erin te kunnen stoppen, wordt aan het einde van de pijpleiding een T-stuk geplaatst, in een van de takken waarvan een draad door de wartel wordt gestoken (inbegrepen in de set).

Een voorbeeld van het installeren van een verwarmingskabel in een buis via een wartel

Houd er rekening mee dat de verbinding - het overgangspunt tussen de verwarmingskabel en de elektrische kabel - zich buiten de buis en wartel moet bevinden. Het is niet bedoeld voor natte omgevingen.

Het T-stuk voor het installeren van de verwarmingskabel in de buis kan verschillende uitlaathoeken hebben - 180 °, 90 °, 120 °. Bij deze installatiemethode zit de draad op geen enkele manier vast. Het zit gewoon binnenin weggestopt.

Soorten T-stukken voor het installeren van een verwarmingskabel in een watervoorziening

Buitenopstelling

Het is noodzakelijk om de verwarmingskabel voor de watertoevoer op het buitenoppervlak van de buis te bevestigen, zodat deze goed aansluit op het hele gebied. Voor installatie op metalen buizen worden ze ontdaan van stof, vuil, roest, lassporen, enz. Er mogen geen elementen op het oppervlak achterblijven die de geleider zouden kunnen beschadigen. Een reden wordt gelegd op puur metaal, elke 30 cm bevestigd (vaker is het mogelijk, minder vaak niet) met behulp van gemetalliseerde plakband of plastic klemmen.

Als een of twee draden zich uitstrekken, worden ze van onderaf gemonteerd - in de koudste zone, parallel gestapeld, op enige afstand van elkaar. Bij het leggen van drie of meer draden, worden ze zo geplaatst dat de meeste onderaan liggen, maar de afstand tussen de verwarmingskabels blijft behouden (dit is vooral belangrijk voor resistieve modificaties).

Methoden voor het bevestigen van de verwarmingskabel aan de buis

Er is een tweede installatiemethode - een spiraal. De draad moet voorzichtig worden gelegd - ze houden niet van scherpe of herhaalde bochten. Er zijn twee manieren. De eerste is om de huls af te wikkelen door de vrijgekomen kabel geleidelijk op de buis te wikkelen. De tweede is om het te fixeren met doorzakken (onderste foto op de foto), die vervolgens wordt opgewonden en vastgezet met gemetalliseerd plakband.

Als een kunststof waterleiding verwarmd moet worden, wordt eerst gemetalliseerde tape onder de draad gelijmd. Het verbetert de thermische geleidbaarheid en verhoogt het verwarmingsrendement. Een andere nuance van het installeren van een verwarmingskabel op een watertoevoersysteem: T-stukken, kleppen en andere soortgelijke apparaten hebben meer warmte nodig. Maak bij het leggen meerdere lussen aan elke fitting. Let gewoon op de minimale buigradius.

Fittingen, kranen moeten beter verwarmd worden

Hoe te isoleren

Het is ondubbelzinnig ongewenst om minerale wol van welke oorsprong dan ook te gebruiken om een ​​verwarmde pijpleiding te isoleren. Ze is bang om nat te worden - in natte toestand verliest het zijn thermische isolatie-eigenschappen. Nadat het in natte vorm is ingevroren, brokkelt het eenvoudig af tot stof nadat de temperatuur is gestegen. Het is erg moeilijk om de afwezigheid van vocht rond de pijpleiding te garanderen, dus het is beter om deze isolatie niet te nemen.

Isolatiematerialen die onder invloed van de zwaartekracht krimpen, zijn niet erg goed. Als ze krimpen, verliezen ze ook hun isolerende eigenschappen. Als uw pijpleiding in een speciaal aangelegd rioolstelsel wordt gelegd, kan niets er druk op uitoefenen, u kunt ook schuimrubber gebruiken. Maar als u de buis gewoon begraaft, heeft u een stevige isolatie nodig. Er is nog een andere optie - bovenop een samendrukbare isolatie (bijvoorbeeld geëxpandeerd polyethyleen met gesloten cellen), op een stijve buis, bijvoorbeeld een plastic rioolbuis.

Voorbeeld van het isoleren van een waterleiding met een verwarmingskabel

Een ander materiaal is geëxpandeerd polystyreen, gevormd in de vorm van fragmenten van pijpen met verschillende diameters. Dit type isolatie wordt vaak een schaal genoemd. Het heeft goede thermische isolatie-eigenschappen, is niet bang voor water en is bestand tegen sommige belastingen (afhankelijk van de dichtheid).

Welk vermogen is er nodig voor een verwarmingskabel voor een watervoorziening

Het benodigde vermogen hangt af van de regio waarin u woont, van hoe de pijpleiding wordt gelegd, van de diameter van de pijpen, of deze al dan niet geïsoleerd is, en zelfs van hoe u de verwarming legt - in de pijp of er bovenop. Elke fabrikant heeft in principe tabellen die het kabelverbruik per meter buis bepalen. Deze tabellen zijn voor elke macht samengesteld, dus het heeft geen zin om er hier een aantal op te stellen.

Uit ervaring kunnen we zeggen dat bij gemiddelde isolatie van de pijpleiding (geëxpandeerd polystyreen omhulsel 30 mm dik) in Centraal-Rusland, een vermogen van 10 W / m voldoende is om een ​​meter buis van binnenuit te verwarmen, en minimaal 17 W / m naar buiten moet worden genomen. Hoe verder naar het noorden u woont, hoe meer vermogen (of dikkere isolatiestandaard) u nodig heeft.

Met of zonder thermostaat?

Als u een minuscule vergoeding wilt betalen voor het verwarmen van de watervoorziening, is het beter om een ​​thermostaat te plaatsen. Ook als je een zelfregulerende verwarmingskabel gaat installeren. In principe zijn de kenmerken als volgt: schakelt in bij + 3 ° C, schakelt uit bij + 13 ° C.

Als je water uit een put komt, zal het er nooit een temperatuur van + 13 ° C in hebben. Het blijkt dat de verwarming de hele tijd zal werken, zelfs in de lente en zomer. In de zomer kan de kabel natuurlijk worden uitgeschakeld, maar in het voor- en najaar kan dit niet vanwege de mogelijkheid van een plotselinge bevriezing. VANputten iets eenvoudiger, maar niet veel - in de zomer kan het water daar een temperatuur hebben en iets boven de uitschakeldrempel. Maar dit is in de zomer en tijdens de heetste periode. En waarom moet je in het algemeen bijvoorbeeld het water verwarmen dat in de afvoertank gaat? Ja, en degene die naar de keuken of naar de douche gaat, verwarm je nog steeds met boilers of doorstroomboilers.

In ieder geval blijkt - een thermostaat is nodig. Stel daarop de uitschakeltemperatuur in rond + 5 ° C. De kosten voor het verwarmen van de pijpleiding dalen aanzienlijk. Dit verlengt de levensduur van verwarmingskabels aanzienlijk - ze hebben een bepaalde bron van werkuren. Hoe minder ze werken, hoe langer ze u van dienst zullen zijn.

Verwarmingskabel voor watervoorziening - aansluitschema naar de thermostaat

Bij het installeren van een watertoevoer-verwarmingssysteem met een thermostaat, is het nodig om een ​​temperatuursensor te installeren. Er is hier een complicatie. Het moet op de buis worden geplaatst zodat het niet wordt beïnvloed door de temperatuur van de kachels. Dat wil zeggen, het is niet nodig om het van de buis te isoleren, maar het is noodzakelijk om het van de kabels te isoleren.

Het is raadzaam om de thermostaat zelf binnenshuis te installeren. Hij is verbonden met het huis schakelbord via een stroomonderbreker en, bij voorkeur, een aardlekschakelaar. Het stroomverbruik van de verwarmingskabel is klein, dus de classificatie van de machine kan in de orde van 6A worden genomen, de classificatie van de RCD is de dichtstbijzijnde hogere, anders is de lekkage bij voorkeur 30 mA.

Sluit de verwarmingskabel voor de watertoevoer aan op de overeenkomstige connectoren op het thermostaathuis. Als er meerdere takken zijn, lopen ze parallel. Een temperatuursensor is verbonden met aangrenzende contacten. Elke thermostaat heeft markeringen die duidelijk maken wat en waar ze moeten worden aangesloten. Als er geen markering is, is het beter om een ​​andere te kopen: de prestatie van deze instantie is zeer twijfelachtig.