Het apparaat en het werkingsprincipe van zelfaanzuigende pompen

Pompen worden gebruikt om het huis of de tuin van water te voorzien. Ze zijn van verschillende soorten en ontwerpen, en elk van hen vindt zijn eigen toepassingsgebied. Als u een goedkoop en betrouwbaar apparaat nodig heeft om water uit een put, stam of een soort container te pompen, let dan op een zelfaanzuigende pomp. Dit zijn relatief goedkope apparaten die op het oppervlak zijn geïnstalleerd, ze kunnen water pompen van een redelijk behoorlijke diepte - 8-9 m. Indien nodig worden de modellen aangevuld met ejectoren, waarna de zuigdiepte toeneemt tot 20-35 m.

Zelfaanzuigende pompen: apparaat en typen

Zelfaanzuigende pompen pompen water van een diepte van 8-9 meter, terwijl ze zelf aan de oppervlakte staan. Water stijgt vanwege het feit dat in het centrale deel van het lichaam, door de beweging van de wielen met messen, een lagedrukgebied wordt gecreëerd. In een poging om het te vullen, stijgt het water. Het blijkt dus dat de pomp water aanzuigt.

Zelfaanzuigend uiterlijk van de pomp

Net als elke andere pomp bestaat een zelfaanzuigende pomp uit een motor en een werkkamer waarin het aflevermechanisme zich bevindt. De pomp- en motorassen zijn verbonden door middel van een koppeling, de betrouwbaarheid en dichtheid van de verbinding wordt bepaald door het type afdichting.Er zijn twee soorten afdichtingen:

• pakkingbus - goedkoper en minder betrouwbaar;
• gelaatsafdichting - betrouwbaarder, maar duurder.

Er zijn modellen van zelfaanzuigende pompen met magnetische koppelingen. Ze hebben geen afdichtingen nodig, omdat ze geen doorgaande verbindingen hebben. Dit is verreweg het meest betrouwbare ontwerp, maar ook het duurste.

Structuur en werkingsprincipe

Afhankelijk van de werkingsmodus kan een zelfaanzuigende pomp vortex en centrifugaal zijn. Bij beide is de waaier de belangrijkste schakel, alleen heeft deze een andere structuur en is deze in een behuizing met een andere vorm geïnstalleerd. Dit verandert het werkprincipe.

Centrifugaal

Zelfaanzuigende centrifugaalpompen hebben een interessante structuur van de werkkamer - in de vorm van een slak. Waaiers zijn bevestigd in het midden van het lichaam Het wiel kan er één zijn, dan wordt de pomp eentraps genoemd, er kunnen er meerdere zijn - meertraps ontwerp. De enkeltraps werken altijd op hetzelfde vermogen, meertraps kunnen de capaciteit veranderen afhankelijk van de omstandigheden, respectievelijk zijn ze zuiniger (minder stroomverbruik).

Zelfaanzuigende centrifugaalpomp

Het belangrijkste werkende element in dit ontwerp is een wiel met messen. De messen zijn gebogen in de richting tegengesteld aan de beweging van het wiel. Bij het bewegen lijken ze het water te duwen en het tegen de wanden van de behuizing te persen. Dit fenomeen wordt de middelpuntvliedende kracht genoemd en het gebied tussen de lamellen en de muur wordt de "diffusor" genoemd. De waaier beweegt dus, waardoor een gebied met verhoogde druk aan de rand ontstaat en het water naar de uitlaat wordt geduwd.

Stroomschema van water in een centrifugaalpomp

Tegelijkertijd vormt zich een lagedrukzone in het midden van de waaier. Er wordt water in gezogen vanuit de aanvoerleiding (zuigleiding). Op de bovenstaande afbeelding wordt het inkomende water aangegeven met gele pijlen. Verder wordt het door de waaier tegen de wanden geduwd en stijgt het door de middelpuntvliedende kracht. Dit proces is constant en eindeloos en herhaalt zich zolang de as draait.

Er is een nadeel verbonden aan het werkingsprincipe van centrifugaalpompen: de waaier kan geen middelpuntvliedende kracht uit de lucht opwekken, daarom wordt de behuizing vóór gebruik met water gevuld. Omdat de pompen vaak intermitterend werken, zodat er bij stilstand geen water uit de behuizing stroomt, is een terugslagklep op de zuigleiding geïnstalleerd.Dit zijn de kenmerken van de werking van zelfaanzuigende centrifugaalpompen. Als de terugslagklep (dit moet verplicht zijn) op de toevoerleiding zich onderaan bevindt, moet de hele leiding worden gevuld en is hiervoor meer dan een liter nodig.

Vortex

De zelfaanzuigende vortexpomp verschilt in de structuur van de behuizing en de waaier. De waaier is een schijf met korte radiale schotten langs de randen. Het heet een waaier.

Vortex pomp structuur

Het lichaam is zo gemaakt dat het het "platte" deel van de waaier vrij strak bedekt, en een aanzienlijke zijdelingse speling blijft in het gebied van de schotten. Als de waaier draait, wordt het water door de bruggen afgevoerd. Door de werking van de middelpuntvliedende kracht wordt het tegen de muren geduwd, maar na enige afstand valt het weer in het werkingsgebied van de scheidingswanden en ontvangt het een extra portie energie. Dus, in de gaten, kronkelt het ook in wervelingen. Het blijkt een dubbele wervelstroom, die de naam aan de apparatuur heeft gegeven.

Vanwege de eigenaardigheden van hun werk kunnen vortexpompen een druk creëren die 3-7 keer meer is dan centrifugale pompen (met dezelfde wielmaten en rotatiesnelheid). Ze zijn ideaal wanneer een laag debiet en hoge druk vereist is. Nog een pluspunt: ze kunnen een mengsel van water en lucht pompen, soms zelfs een vacuüm creëren als ze alleen met lucht zijn gevuld. Dit maakt het gemakkelijker om het op te starten - het is niet nodig om de kamer met water te vullen of slechts een kleine hoeveelheid ervan. Het nadeel van vortexpompen is een laag rendement. Het mag niet hoger zijn dan 45-50%.

Uitwerper

De grootste diepte vanwaar oppervlaktevortex- en centrifugaalpompen water kunnen tillen is 8-9 meter, vaak ligt het dieper. Om het van daaruit te "halen", is een ejector op de pompen geïnstalleerd. Dit is een buis met een speciale vorm, die, wanneer er water doorheen beweegt, een vacuüm creëert bij de inlaat. Dergelijke apparaten zijn dus ook zelfaanzuigend. Een zelfaanzuigende ejectorpomp kan water van een diepte van 20-35 m oppompen, en dat is voor de meeste bronnen ruim voldoende.

Aansluitschema voor externe uitwerper voor putten met verschillende diameters - twee inch aan de rechterkant, vier inch aan de linkerkant

Het nadeel is dat om de werking te garanderen, een deel van het begrepen water moet worden teruggevoerd, daarom worden de prestaties aanzienlijk verminderd - een dergelijke pomp kan niet erg veel water verbruiken, maar er wordt niet minder elektriciteit verbruikt om de werking te garanderen. Bij het installeren van een injector in een put of een put met voldoende breedte, worden twee pijpleidingen in de bron neergelaten - een met een grotere diameter, de tweede, retourneerbaar, kleiner. Een ejector is aangesloten op hun uitgangen en aan het einde zijn een filter en een terugslagklep geïnstalleerd. In dit geval is het nadeel ook duidelijk: dubbele leidingstroom, wat een duurdere installatie betekent.

In putten met een kleine diameter wordt één pijpleiding gebruikt: de aanvoer en in plaats van de retour wordt de putmantel gebruikt.Zo wordt ook een verdunningszone gevormd.

Vortex en centrifugaal - vergelijking en reikwijdte

Gemeenschappelijke kenmerken eerst:

• maximale zuigdiepte - 8-9 meter;
• installatiemethode - oppervlakkig;
• er moet een pijp of een versterkte slang op de zuigleiding zijn (installeer geen gewone slang, deze wordt platgedrukt door onderdruk).

Nu over de verschillen tussen vortex- en centrifugaalmodellen. Vortexpompen zijn compacter, kosten minder, maar produceren meer geluid tijdens bedrijf. Centrifugaal - stiller, ze creëren een beetje druk bij de uitlaat. Vortex met dezelfde waaiergrootte en rotatiesnelheid kan 3-7 keer meer druk creëren. Maar het kan niet gezegd worden dat dit hun voordeel is - lang niet altijd is er een grote druk nodig bij de uitgang. Het is bijvoorbeeld niet nodig bij het besproeien van een tuin of moestuin. Water onder hoge druk spoelt eenvoudig de grond weg en legt de wortels bloot. Daarom is het beter om een ​​zelfaanzuigende centrifugaalpomp als irrigatiepomp te nemen.

Een hoge uitlaatdruk kan nodig zijn bij het organiseren van een watertoevoersysteem thuis. Dit is waar de kenmerken van vortexpompen vereist zijn. Ze hebben maar één nadeel: ze kunnen geen hoog debiet leveren. Dus vaker gebruiken ze voor deze doeleinden dezelfde centrifugaal, maar dan in combinatie met hydroaccumulator... Toegegeven, dan blijkt het al tankstation.

Oppervlakte-centrifugaalpompen moeten vóór het starten met water worden gevuld

Het grootste nadeel van zelfaanzuigende centrifugaalpompen aan het oppervlak is dat ze vóór het starten met water moeten worden gevuld. Niet de leukste activiteit die bijdraagt ​​aan het gedoe van het gebruik van zo'n waterpomp.